نیروی ابهام بارها تجربه شده است. هنرهای مختلف از آن بسیار بهره برده اند و بعضی از بهترین فیلم ها، برنامه های تلویزیون، نوشته ها و قطعات موسیقی، ملهم از ابهام بوده اند.

نیروی ابهام بارها تجربه شده است! هنرهای مختلف از آن بسیار بهره برده اند و بعضی از بهترین فیلم ها، برنامه های تلویزیون، نوشته ها و قطعات موسیقی، ملهم از ابهام بوده اند. آنتونیونی، مونتی پیتون، چارلز کورالت و بسیاری از گروه های دیگر، از طریق ابهام دست به خلاقیت زده اند. نویسندگان به یقین می دانند که “هرچه موضوع ذهنی شان مبهم تر باشد، فرصت های بیشتری برای خلق آثار بدیع خواهند داشت”. از سوی دیگر باید خود را عادت دهیم تا واقعیت ها را از زاویه “ابهام” نیز بنگریم. و این امر مستلزم انضباط و پشتکار است. آنتونی آنتونیادس در مقاله ای با عنوان “زادگاه آتن” که چند سال پیش آن را نوشت و در یونان به چاپ رساند، تلاش کرده بود که تاریخ را به صورت انتقادی مورد تحلیل قرار دهد و در آن مقاله ویژگی ها و خمیرمایه های شهر آتن را در قالب یکصد قطعه شعر ارائه داد که هر قطعه از آن شامل پنج سطر بود و هر سطر آن با حرفی شروع می شد که در مجموع کلمه آتن را تشکیل می دادند.

نمی توان از این تجربه ها نتایج عمومی استخراج کرد و همچنین نمی توان تضمین کرد که هر آنچه مربوط به آتن است، تنها در همین یکصد بند شعر باشد. با این حال در چنین فرآیندهایی دائما مکاشفاتی صورت می گیرد و امکان درک موقعیت هایی پیش می آید که ممکن است پیش از آن به ذهن خطور نکرده باشد.

دلایل استواری برای ارتباط بین اساطیر، جاودانگی بشر و سرچشمه های ازلی در روزگار قدیم وجود داشته است. دو دسته کلی “ابهام” می توانند در فرآیند خلاقیت معماری سودمند باشند: (1) ابهام ازلی، (2) ابهام “دست نیافته پنهان”. مقوله اول بسیار شخصی است و در لایه هایی از سالیان، تاریخ، سنت و تجربه های جمعی نیمه خودآگاه مردم پوشیده شده است. مقوله دوم آبجکتیو و عینی است و دارای ویژگی هایی فیزیکی است که تا کنون دیده نشده یا به آن توجهی نشده است.