مادامی که شخص برای کشف ایده ها و مفاهیم غیرمتعارف تلاش می کند، امکان دست نیافتن وی به آرامش امری بدیهی به نظر می رسد. وضعیت ساخت و ساز و آیین نامه های ساختمانی در معرض خطر قرار می گیرند. برای آفریدن باید شجاعت داشت. تلاش برای کشف، از طریق تمرین های ویژه ای ممکن می گردد که عموما از نظر دیگران تمسخرآمیز به نظر می رسد. در این راه فرصتی به وجود می آید تا شاید آنچه را که تا کنون “آنجا بوده است” بیابیم. پارادوکس و کردار طنزمآبانه که اغلب نتیجه فرعی همان پارادوکس است، می توانند نویدبخش ترین راهبردها به سوی خلاقیت باشند. تاریخ، به ویژه تاریخ معاصر، موید این مطلب است.
آیا این پارادوکس نیست که دیدگاه های کانستراکتیویست ها، یعنی اندیشه ها و اشکالی که گروهی معماران جوان با جهان بینی کمونیستی، در سال های نخستین پس از انقلاب در روسیه آن را مورد استفاده قرار می دادند، سال ها بعد به دست برخی معماران جوان دیگر، یعنی اعضای موسسه آرکیتکتونیکا- که مشاور معماری موفقی در دل نظام سرمایه داری هستند- به واقعیت پیوست؟ پارادوکس در این قضیه نهفته است که خلق یک ساختمان اداری در نظام سرمایه داری تجمل گرایانه می تواند از طریق ارجاع به الگوهای ترکیبی و شکلی دوره ای دیگر و نظامی دیگر که تماما متفاوت با آن چیزی است که عموما کارفرماهای سرمایه دار آن را می پذیرند، به واقعیت بپیوندد.
اگر گروه ریکاردو بوفیل تلاش نکرده بود که برای ساکنان کم درآمد سن کوانتن ایولن، مجموعه ای مسکونی بسازد که در معنا و سبک به کاخ ورسای شبیه باشد، ما هرگز شاهد شکل گیری پروژه “طاق نمای دریاچه و آکوداکت” نیز نمی بودیم.
ساختن خانه برای شخصی فقیر به گونه ای که به قصر پادشاه شباهت داشته باشد، نوعی پارادوکس نماست. با این حال روند تقویت ذهن خلاق فرد و اتود کردن برای طرح پیشنهادی خلق چنین قصر همگانی، امری مثبت است.
