رادیاتور نوعی وسیله تبادل حرارت تک فصلی است که از تعدادی پره فلزی که آبگرم و در موارد محدود بخار در آنها جریان پیدا می کند، تشکیل شده است. گردش آبگرم در داخل رادیاتور سطح گرمی را به وجود می آورد که هوای محیط در تماس با آن گرم می شود و در اثر وزش طبیعی و جابه جایی در کل فضا انتشار می یابد. رادیاتور بخش عمده ای از حرارت فضا را به صورت وزش طبیعی و اندکی را به صورت تشعشع تامین می کند و چون فاقد فن برای گردش اجباری هواست، سرعت گرمایش آن کند است. از این رو رادیاتور برای گرمایش فضاهایی با سقف بلند و مساحت زیاد مناسب نیست.
رادیاتورها بر اساس جنس پره ها شامل سه گروه رادیاتورهای چدنی، فولادی و آلومینیومی میشوند. تعداد و ابعاد هر پره تعیین کننده س طح حرارتی با ظرفیت حرارتی رادیاتور است.
رادیاتور چدنی از چدن ریخته گری ساخته شده و پره های آن بسیار دیر گرم میشوند و البته دیرتر نیز حرارت خود را از دست میدهند.
این رادیاتورها امروزه چندان کاربردی ندارند؛ اما پیش از این در مدل های مختلف شاخه ای، بیمارستانی و صفحه ای در ابعاد و ظرفیت های متنوع مورد استفاده قرار می گرفتند.
وزن زیاد و شکنندگی از جمله معایب این گونه رادیاتورها محسوب میشود.
رادیاتور فولادی در ابعاد و اشکال مختلفی همچون ستونی و صفحه ای مورد استفاده قرار می گیرد. رادیاتورهای فولادی در مقایسه با رادیاتورهای چدنی عمر کمتری دارند و در مقابل زنگ زدگی نیز آسیب پذیرند. علی رغم این عیوب به دلیل سبکی و قیمت ارزان تر و تا حدودی ظرافت در ساخت و بازده حرارتی بهتر امروزه بیشتر از رادیاتورهای چدنی کاربرد دارند.
رادیاتور آلومینیومی به دلیل زیبایی، بازده بهتر و وزن کمتر و نیز مقاومت در مقابل خوردگی امروزه نسبت به دو نوع رادیاتور فولادی و چدنی کاربرد بیشتری دارد.
