معماری آندو، معماری دیوار است. برای مثال، هنگام نزدیک شدن به کلیسای روی آب در یوفونسو (هوکایدو) یک دیوار آزاد پیش چشم پدیدار می شود که به شکل قابی برای محیط پیرامون درمی آید. در کلیسای نور در اوساکا یک دیوار اریب در مکعبی بتنی رسوخ می کند. و در موزه ی هنر چیچو در نائوشيما دیواری که به صورت افقی به دو نیم شده است، همچون باروهای قرون وسطایی، حیاط درونی را در بر می گیرد. آندو از طریق استفادی آزمایشی و ابتکاری از بین نماها ، فضاهای دلنشین فراوانی پدید آورده است، ولی دیوار همیشه نقشی حساس در آنها بازی می کند.
آثار آندو دامنه ی محدودی از مصالح را به خدمت می گیرند و بافت عریان آنها را به نمایش می گذارند دقت و توجه او نسبت به مصالح، شور و زیبایی جذابی به کارش می بخشد. دیوارهای فاقد تزئین آندو، نیرومند، سنگین، و حتی خاموش و کم حرف هستند. مصالح بکر و دست نخورده به بهترین شکل قصد و نیت معمار را بیان می کنند و خطاب به کسانی که آنها را می بینند و درون آنها قرار می گیرند، فریاد برمی آورند: «خالص باش، زیبا باش، نیرومند باش». دیوارها گویای نوعی نیروی درونی هستند و ما در آنها باورهای آندو را باز می یابیم.
نخستین آفریده های آندو، محفظه هایی بتنی بودند. در اواسط کار، دیوارهای بناهای او سرخوشی آهنگینی پیدا کردند. محفظه های تودار و پوشیدهی او به تدریج گشوده شدند و نور را به درون خود راه دادند که از گوشه ها می تابید و دیوارها را روشن می کرد. ضوابط هندسی ساده ی او به خوبی طبیعت را پذیرا می شوند و نور دگرگون کننده، فضاها را با پیچیدگی آرایش می دهد. او با استقرار دیوارهایی که آسمان را می شکافند و آب را بازتاب می دهند، مناظر به یادماندنی معماری را زیر نور خارجی به نمایش می گذارد.