یافتههای معماری اخیر استیون هول در دانشگاه دوبلین موجب بروز نگرانیهایی شده است.
*جستجو برای «معنی»، «داستان» و «تشبیه»، بیماری زمان ماست!
شاید این مسئله مربوط میشود به تخریب تمامی اهداف زندگی معاصر توسط جریان سرمایهداری که به تازگی اتفاق افتاده است. شاید این واقعیتی است که به ما با توسط علم مدرن، علمی که ما را از توهماتمان در مورد معنای زندگی و اهداف بالاتر آن دور کرده است، تحمیل شده است. یا آیا این مسئله تنها به از دست دادن اعتماد بنفس در معماری مربوط میشود؟
حالا به هر دلیل که باشد، جستجو برای «معنی»، «داستان» و «تشبیه»، بیماری زمان ماست. این امر بر تمام جنبه های زندگی معاصر تأثیر میگذارد.
برای معماران، این تاثیر در ظاهر به تشبیههای بیمعنی اخیر بازمیگردد، تلاشی بی ثمر برای برانگیختن مفاهیم بیش از حد انتزاعی، بیحوصله و به طور کامل شکل گرفته بر پایه مسائلی که به وضوح میترسیم به شکل دیگری آنها را بیان کنیم.
من فکر میکنم معماران به خوبی میتوانند به سخن فیلسوف بزرگ ری بروسیا توجه کنند، که متفکران دیگر را برای پذیرفتن «واقعیت استقلال ذهنی» که در آن «ارزشها» و «معانی» فراموش شده تا بتوان اثری قابل درکتر و سادهتر به وجود آید، به سخره میگیرد.
این به آن دلیل است که مفاهیم معماری، خودشان چیزی جز تصورات ذهنی نیستند، که اغلب برای اهداف نابخردانه استفاده می شود. مشکل بزرگتر این است که این معانی القا شده تنها بیانگر اندیشه هایی درباره مسائلی غیر از واقعیت درونی اشیا است. آن ها صرفا ساخته ذهن انسان هستند. معانی آنها هیچ پایه و اساسی در واقعیت مادی ندارند، از این رو در طبیعت سطحی و ناپایدار هستند.
زمان آن فرا رسیده است که مجددا ضرورت معنا و مفهوم را در معماری مورد سوال قرار داده و دنبال کنیم!
