شمس الدین محمد حافظ شیرازی که از بزرگ ترین شاعران ایران، بلکه جهان است در تاریخی که بدرستی معلوم نیست، در شیراز به دنیا آمد و در سال ۱۳۸۹ م/۷۹۲ق در زادگاهش درگذشت. وی علاقه شدیدی به زادگاه خود داشت و این احساس خود را در بسیاری از ابیاتش نشان می دهد:
خوشا شیراز و وضع بی مثالش خداوندا نگه دار از زوالش
دیوان وی، که دارای ششصد غزل است، نزد ایرانیان شهرت فراوان دارد و احترام و محبوبیت این شاعر نزد هم میهنانش بیش از سایر شاعران و نویسندگان این مرزوبوم است. لیکن زندگی و آثار او در این جا مورد نظر نیست، بلکه تنها به باغ زیبای مقبره او توجه میشود.
حافظ در مصلی، یعنی محل مورد علاقه اش، به خاک سپرده شد و پس از چندی این نقطه به حافظیه شهرت یافت. تاريخ نشان میدهد که این نقطه در قرن پانزدهم میلادی / نهم هجری نیز زیبا بوده است. در اوایل قرن هجدهم میلادی / دوازدهم هجری یکی از حاکمان محلی به نام کریم خان زند به این محل توجه مخصوصی مبذول داشت و مزار او را با نرده های مشبک محصور کرد، ولی در سال های اخیر یک کوشک زیبای هشت گوش جانشین آن شده است. آرامگاه این شاعر بزرگ در ماه اردیبهشت شیراز زیبایی دوچندانی دارد. مدت چندین سال است که حافظیه تفرجگاه مورد علاقه مردم شیراز به شمار میرود و آرامگاه شاعر با مزار عدهای، که به او مهر می ورزیدند و آرزو داشتند پس از مرگ در جوار این شاعر نامدار بیارامند، احاطه شده است.
