موضوع: خودبسندگی در معماری ایرانی
مدت زمان مطالعه: 1 دقیقه
معماران ایرانی تلاش می کردند ساختمایه مورد نیاز خود را از نزدیک ترین جاها ای بدست آورند و چنان ساختمان می کردند که نیازمند به ساختمایه جاهای دیگر نباشد , و خود بسنده باشند. بدین گونه کار ساخت با شتاب بیشتری انجام می شده و به ساختمان با طبیعت پیرامون خود "سازوارتر در می آمده است و هنگام نوسازی آن نیز همیشه ساختمایه آن در دسترس بوده است.
معماران ایرانی بر این باور بودند که ساختمایه باید "بوم آورد یا ایدری" (اینجایی) باشد. به گفته دیگر فراورده (محصول) همان جایی باشد که ساختمان ساخته میشود و تا آنجا که شدنی است از امکانات محلی بهره گیری شود.
برای نمونه در ساخت تخت جمشید، بهترین سنگ را از یک کان (معدن) در نزدیکی دشت مرغاب بدست می آوردند و با ارابه های چوبی به تخت جمشید می رساندند. این سنگ را بیشتر برای روکش دیوارهای ستبر خشتی بکار می بردند. فرآوردن خشت نیز کاری بسیار ساده بوده است.
معماران ایرانی تا آنجا که می شد تلاش داشتند ساختمایه مرغوب بکار برند و با بهترین گونه خاک، گچ، آهک و سنگ کار می کردند. اگر فرآوردن و آماده ساختن آن از همانجا شدنی نبود، از جای دورتر بهره می گرفتند. برای نمونه چون خاک پیرامون شیراز، ریگ بوم بود، بکار آجر ساختن نمی خورد، پس خاک رس بهتر را از لاریا از خان خوره (آبادی میان راه اصفهان) بدست می آوردند. یا در کناره کویر، چون خاک شوره دار بود، آجر خوبی بدست نمی آمد. پس هنگام کار این آجرها را میان چندرج خشت می چیدند و برای از میان بردن شوره آنها، دوغابی بنام "فرش آهک بکار می بردند که با ماسه نرم درست میشد.
نام شما :*
ایمیل :
نظر شما : *
© تمامی حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماری ایرانادکور می باشد.
طراحی سایت و سئو : سیرن