موضوع: درونگرایی در معماری ایرانی
مدت زمان مطالعه: 1 دقیقه
اصولا در ساماندهی اندام های گوناگون ساختمان و بویژه خانه های سنتی، باورهای مردم، بسیار کارساز بوده است. یکی از باورهای مردم ایران ارزش نهادن به زندگی شخصی و حرمت آن و نیز عزت نفس ایرانیان بوده که این امر بگونه ای معماری ایران را درونگرا ساخته است.
معماران ایرانی با ساماندهی اندام های ساختمان در گرداگرد یک یا چند میانسرا ساختمان را از جهان بیرون جدا می کردند و تنها یک هشتی این دو را به هم پیوند میداد. خانه های درونگرا در اقلیم گرم و خشک، همچون بهشتی در دل کویر هستند، و فضای درونگرا مانند آغوش گرم بسته است و از هر سو رو به درون دارد.
سر در این خانه ها دارای دو سکو بود و درها دارای دو کوبه جدا ویژه مردان و زنان. دو دالان یکی از بخش بیرونی و دیگری از بخش اندرونی خانه به هشتی راه داشتند. اندرونی جایگاه زندگی خانواده بوده و بیگانگان بدان راه نداشتند، بیرونی، ویژه مهمانان و بیگانگان بود که جداگانه پذیرایی می شدند. و گاهی مهمانان در بالاخانه اتاق روی هشتی) که به اندرونی نزدیک بود پذیرایی می شدند. بخش بیرونی، آذینهای بیشتری نسبت به اندرونی داشت.
معماران حتی در ساختمان های برونگرا مانند کوشک میان باغها، نیز درونگرایی را پاس میداشتند. کوشک ها ساختمان هایی برونگرا بودند که گرداگرد آن ها باز بود و از هر سو به بیرون باز میشدند. بیشتر خانه های غربی یا شرق آسيا چنین هستند. اگر این ساختمان ها را در یک میانسرای بزرگ هم بسازند باز هم برونگرا هستند. ولی کوشک باغ دلگشای شیراز با اینکه ساختمانی برونگرا است، ولی در آیگاه (ورودی) غیرمستقیم دارد.
نام شما :*
ایمیل :
نظر شما : *
© تمامی حقوق این وب سایت متعلق به گروه معماری ایرانادکور می باشد.
طراحی سایت و سئو : سیرن