طبیعت، به ویژه آسمان، نقشی حساس در معماری آندو بازی می کند. او طبیعت را با توجه به قصد و نیات خود استخراج می کند. «من برای گریز از ذات و طبیعت بنیادین اثر معماری به مثابه یک محفظه ی بسته، بر آسمان تکیه می کنم، یعنی بر عنصری طبیعی که بیشترین اثر را بر فضاهای درونی می گذارد». در معماری آندو، آسمان یک عنصر سازه ای – فضایی مهم و تعیین کننده است. وقتی آسمان به نغمه سرایی درمی آید، کل بنا نیز نغمه سر می دهد. آندو، چه موضوع طراحی او خانه باشد یا ملک تجاری با ساختمان اداری، همواره توجه خود را بر آن متمرکز می کند که آسمان از ورودی بنا به چه شکل به نظر خواهد رسید. در معماری او بازیهای نور و سایه از طریق یک آسمان کاملا «برنامه ریزی شده» به وجود می آید و فرمهای سه بعدی مجسم در دیوارها همچون آهنربا بیننده را به خود جذب می کنند، هیچ معمار دیگری همانند آندو این قدر دغدغه ی آسمان را در سر نداشته است.
آسمان در فضاهای بیرونی آندو نیز عنصری محوری به شمار می آید. آندو در زندگی بخشیدن به سایتهای باریک و نامتعارف مهارت دارد و به ویژه در زمینهای شیب دار و غیرمعمول توانایی خاصی از خود نشان می دهد. توانایی غریزی او برای خواندن» محل پروژه خارق العاده است. آندو هنگام کشف و استخراج نیروی نهفته در سایت، عوامل بسیاری را سبک سنگین می کند، از جمله سمت و سوی جغرافیایی، مناره باد و نور، میزان بارندگی، جریانهای سطحی آب، دیوارهای مجاور، قدمت سازه های پیرامون، و جریان رفت او آمدهای انسانی، آندو از این تکنیک بررسی سراسری محل در سه بعد با اصطلاح «سایت سازی» یاد می کند. أو مدل و پیکرهای سه بعدی از لایه ای نازک از هوا می سازد. در سایت سازی حتی به فضای خالی هم تعد داده می شود. در چنین فرایندی آسمان به بارزترین و نزدیکترین جنبه ی طبیعت تبدیل می شود. فضای خالي محصور در سایت، بیاتی پویا و پرتحرک پیدا می کند. آندو دورافتاده ترین کنج و گوشه های محل را نیز به خدمت می گیرد. فضای مرده در معماری او جایی ندارد.
