نابخردانه است اگر از معماری که حماسه های هومر را مطالعه نکرده است، بخواهیم با عنایت به شیوه زندگی مردم یونان و چشم اندازهای آنان به طراحی بپردازد. به همان اندازه بی معناست اگر از هر معمار، طراح شهر، برنامه ریز شهری، معمار داخلی و معمار منظره آرا نخواهیم که “انه اید” ویرژیل را مطالعه کند.
حماسه های هر سرزمین شالوده های ساختمانی ایام کهن و گذشتگان را آشکار می کنند و مطالعه عمیق این آثار سبب می شود به این درک نائل آییم که در حقیقت تغییر چندانی در آنچه که این شاعران در حماسه های خود توصیف کرده اند، رخ نداده است. برای فرهنگ و حال و هوای یونانی بسیار مناسب است اگر بیش از توجه به مصادیقی از دیگر فرهنگ های بیگانه، به سادگی و غنای قصر مربوط به اولیس (با فضاهایی پر و خالی، حیاط ها و فضاهای فوقانی، با درختان زیتون که نگاهدارنده و نیز بخشی از بستر خواب و در عین حال نماد جاودانگی وفاداری اند) پرداخته شود.
پیکیونیس و آریس کنستانتینیدس _ دو تن از اندیشمند ترین و تاثیر گذار ترین معماران یونانی مدرن _ در قالب دو حماسه، به شیوه ای بدیع غرق شعر بودند و بسیاری از پیشنهادهای انتقادی پیکیونیس به دانشجویانش، مستقیما از اشعار هومر برگرفته شده بود. شاید اگر آلوار آلتو، از میان عناصر گوناگون، احساس ملی و غرور بومی را، که از طریق مطالعه کالوالا (حماسه ملی سرزمین خود) به دست آورده بود، در آثار خود بسط و توسعه نمی داد، هیچ گاه نمی توانست به معماری شایسته ای که برای فنلاند به وجود آورده است، دست یابد.
چنین وضعیتی، برای فرانک لوید رایت نیز صادق است، کسی که مراودات وی با پسر دایی اش_ شاعر بزرگ آمریکایی، کارل سندبورگ_ تاثیری مداوم و چالش انگیز بر وی نهاد.
