اگر تهیه “دستمایه های شاعرانه” به مثابه مسئولیتی فردی برای معماری ملی و منطقه ای در نظر گرفته شود، آنگاه مطالعه “اصول کلی” شعر می تواند در دست یافتن به کلیت معماری غنی تر، در هماهنگی با ارزش های جاودانی که بیشتر نوع بشر در آن سهیم هستند، ما را یاری دهد.

اگر تهیه “دستمایه های شاعرانه” به مثابه مسئولیتی فردی برای معماری ملی و منطقه ای در نظر گرفته شود، آنگاه مطالعه “اصول کلی” شعر می تواند در دست یافتن به کلیت معماری غنی تر، در هماهنگی با ارزش های جاودانی که بیشتر نوع بشر در آن سهیم هستند، ما را یاری دهد.  ما باید حکمت بنیادی شاعران را با توجه به آثارشان و نیز مصادیق جهان شمولی که به بهترین وجه برتری شاعرانه را نشان می دهند، درک کنیم. هر معماری باید آنان را مورد تاویل قرار دهد و با هدف قرار دادن همان قواعد و محدودیت های مستتر در شعر، تمرین های طراحی ذهنی و واقعی روی ان ها انجام دهد.

در زیر به تعدادی از این نکات اشاره شده است:

* جنبه های شکلی در برابر جنبه های معنایی شعر

* وزن به مثابه شگرد ساختار شعر

* همبستگی شعر و موسیقی

* تقابل خلوص و سنگینی (تحمیلی) متاثر از درونمایه های اجتماعی

* کمینه سازی استفاده از ابزار در بیان (بلند در برابر کوتاه) و تاثیر زیبایی شناختی مطلوب

* نا همسازی هریک از موارد مذکور با رویکردی که منجر به یکتایی (منحصر به فرد بودن) شعر_ فارغ از مزیت یا نقصان این رویکرد_ می شود.