ما بارها از اصطلاح “محدودیت های طراحی” برای توصیف پارامترها و متغیرهایی که بر طراحی تاثیر می گذارند، استفاده کرده ایم. در اینجا واژه “محدودیت” را ترجیح داده ایم، زیرا این واژه ها “تنش هایی” را که اغلب از طریق پارامتر یا متغیری بر طرح اعمال می شود، بهتر توصیف می کند. هر فرم عموما حاصل این نوع “تنش” است. برخی از عوامل محدود کننده و تاثیرگذار بر طراحی نامحسوس اند، به گونه ای که ادراک آن ها بسیار دشوار است. ابهام ازلی یکی از این نوع محدودیت ها است. عوامل ازلی به این دلیل “مبهم” اند که عمیقا در ساحت ازلی و آغازین هر فرد نهفته اند. این قبیل محدودیت ها اغلب توصیف شدنی نیستند، حتی کسانی که زندگی و شخصیت شان از طریق این محدودیت ها شکل گرفته است، از این توصیف ناتوانند. بیشتر مردم از تاثیر نیمه خودآگاه این نوع محدودیت ها آگاهی ندارند. اساطیر، اعتقادات دینی، مراسم و خرافات، شعائر و مناسک مذهبی، تقدیس رنگ و منظره، کل مفاهیم مرتبط با مقوله فضا و زبان و کاربردش، محدودیت های مهم و عمده ابهام ازلی به شمار می آیند.
زمانی که مردم شکلی پیچیده تر به خود می گیرند و بیشتر درگیر ارزش های متداول رایج می شوند، آگاهی شان از چنین موضوعاتی کاهش می یابد. تفاوت های بینا فرهنگی جامعه های متکثر امروزی میزان ابهام را به صورت تصاعدی افزایش داده است. تفاوت های بینا فرهنگی فراوان که وجود آن ها به اثبات رسیده است و جنبه های بی شمار ابهام، وظیفه معمار را بسیار دشوار کرده است و کارهای فیزیکی زیادی را به فرآیند طراحی افزوده است.
معماران برای فهمیدن و درک خواسته های کارفرمایان خود و نیز برای یافتن راه حل های مناسب باید بیش از همیشه تلاش کنند. معمارانی که به “ابهام” توجه نمی کنند، خدمات مقتضی را برای کارفرمایان خود فراهم نمی آورند و همچنین خود را از فرصت مواجهه با پاسخ های خلاق به مسائل طراحی محروم می سازند.
