اما باید مطمئن باشیم که در طول پنجاه سال آینده بدون هیچ شک و تردیدی این انقلاب و فضای سایبرتیک شیوه های اصلی شهرنشینی، کار ، سکونت و حمل و نقل ما را تغییر خواهند داد. از هم اکنون این را می توان در روابط کاری مشاهده کرد، بسیاری از افراد امروز در خانه های خود از طریق شبکه مشغول به کار هستند و یا اصولا در کشوری دیگر به سر می برند و به صورت همزمان برای سرزمینی بسیار دور از خود کار می کنند. تحول سیستم های اینترنتی و پیشرفت بسیار زیاد آنها که امکانات بیشماری را برای دسترسی به کالاهای مصرفی به ویژه کالاهای رسانه ای و خرید های اینترنتی ایجاد می کنند، بی شک نیاز به طراحی های جدیدی دارند که در عین انطباق یافتن با این موقعیت ها و امکانات تازه بتوانند، اصل اجتماعی بودن را در جوامع انسانی حفظ کنند. به عبارت دیگر پرسمان اساسی ما در سال های آینده در حوزه معماری و شهرسازی این است که چگونه به روابطی منطقی و مناسب میان دو گونه فضای واقعی (در معنای فیزیکی آن) و فضای مجازی ( یا سایبرنتیک) برسیم. در سطح طراحی شهری مسئله بازهم پیچیده تر است، زیرا باید عوامل بیشمار اقتصادی و سودمندی های نسبی را نیز مورد توجه قرار داد. هر یک از حوزه های مسکونی، کار و حمل و نقل باید به وسیله طراحی های شهری هوشمندانه و بنا بر تحولاتی که انقلاب انفورماتیک به وجود آورده و به سرعت در حال به وجود آوردن است، در رویکردی به شدت پویا وارد عمل شوند تا بتوانند فضاهای آینده را تصور کنند. البته در اینجا شکی اساسی نیز وجود دارد و آن این است که تغییرات فناورانه و اجتماعی و فرهنگی ما به ازای سیاسی و اقتصادی ای که بتواند با آنها انطباق یابد نداشته اند، سیستم های سیاسی و اقتصادی جهان کنونی عمدتا همان سیستم هایی هستند که پیش از وقوع انقلاب انفورماتیک وجود داشتند و به همین دلیل منشاء بحران های بزرگی در آینده خواهند بود.
